Vandaag gaat onze wekker om 5:15. We staan vroeg op in verband met een bear viewing tour die we hebben geboekt in Whistler. We maken ons klaar en rijden naar de parkeerplaats in Whistler. De tijd gaat sneller dan gedacht, dus we zetten het op een lopen om niet te laat te zijn. Als we het vertrekpunt naderen zien we twee dames staan. Een van de dames stelt zich voor als Kathy Jenkins. Naast Leonoor en mij is er slechts één andere deelneemster. Een oudere – ietwat zeer Engelse – dame uit (waarschijnlijk) Engeland.
Beren op Blackcomb Mountain
Hierna rijden we Blackcomb Mountain op, terwijl Kathy uitgebreid begint te vertellen over de berg en over de beren. We rijden wat rond en zien bij de bobsleebaan een kleine zwarte beer.
We zetten de auto stil en stappen voorzichtig uit. Kathy benadrukt dat we niet met de deuren mogen slaan. We lopen steeds een beetje dichter naar de beer toe die onder aan de berm rustig gras eet, of naar bessen zoekt. Langzaam loopt hij onder ons langs, terwijl wij hem fotograferen en met een verrekijker bekijken.
Volgens Kathy is dit een van de kleine beren. Als hij ons is gepasseerd loopt hij tegen de bergwand aan. Het valt ons op hoe makkelijk hij omhoog klimt tegen de steile helling. Hij lijkt wel te dansen op de kiezelstenen. Nu is hij op dezelfde hoogte als ons en loopt langzaam onze richting op.
Juist op dat moment komt er een vrachtauto om de hoek gereden. De beer schrikt en rent onze kant op. We stappen snel in de auto. De beer rent vlak langs ons heen en duikt de helling boven de weg op.
Daarna klimt hij meteen in een boom. Als de auto weg is, klimt hij snel weer naar beneden en vlucht hij het bos in. Dat was beer nummer 1.
Hierna rijden we verder de berg op. We komen in een gebied waar Kathy samen met andere vrijwilligers, diverse bessenstruiken heeft geplant. Met dit experiment willen ze kijken of er meer voedsel voor de beren is te creëren en welk effect dit op de populatie heeft. Kathy werkt al 17 jaar in Whistler en weet echt alles van de omgeving en van de beren die er leven. Ze kennen dan ook bijna elke beer in het gebied.
Om een gegeven moment zien we twee herten stil staan op de weg. Ze zijn ergens van geschrokken en houden alles behoedzaam in de gaten. Dan ziet Leonoor in een grasstrook de reden van de alertheid van de herten: onze tweede beer. Ook nu stappen we weer behoedzaam uit. Na bestudering herkent Kathy deze beer als een van de “alpha” mannetjes. Het is een oudere en veel grotere beer dan het eerste exemplaar dat we zagen. We lopen parallel met de beer mee. Op een gegeven moment zit er amper 4 meter tussen ons en de beer. Hij ziet ons, maar gedoogt ons. Dan wil de beer oversteken. Kathy ziet in het gedrag van de beer dat deze zich aan ons stoort. We lopen daarom als groep meteen terug naar de auto en rijden rustig weg.
We komen bij een kleine dam die als experiment is opgezet om stroom op te wekken. Hierna rijden we weer terug en komen weer de alpha beer tegen. We kijken nog even naar hem vanuit de auto en rijden weer verder. In het ochtendlicht is het trouwens erg lastig om scherpe foto’s te maken. We krijgen hiervoor genoeg kansen, maar de meeste opnames blijken helaas onscherp te zijn. Als we weer zo’n reis gaan maken zal ik eerst een fotocursus volgen.
Over beren
Kathy vertelt gepassioneerd over de beren. Er schijnen meer dan 50 beren in de omgeving te wonen. Ze overwinteren trouwens vaak niet in holen, maar aan de voet van bomen.
Het zwangerschapsproces van beren is bijzonder. Als een vrouwtje in het voorjaar zwanger raakt, dan zal het embryo zich niet direct ontwikkelen. Alles hangt af van hoeveel de moeder aankomt in de zomer. Als ze genoeg heeft gegeten en voldoende gewicht heeft, zal de zwangerschap doorzetten. Heeft ze te weinig gewicht, dan wordt de zwangerschap afgebroken. Als de moeder in winterslaap gaat, dan worden de kleine beertjes (cubs) na ongeveer 9 weken geboren. Tijdens de bevalling is de moeder wakker. Hierna valt ze weer in slaap, waarna de kleine beertjes op zichzelf zijn aangewezen. Ze moeten dus zelf de tepel vinden om te drinken, terwijl moeder doorslaapt. In het voorjaar ontwaakt moeder waarna ze samen het hol verlaten. De kleintjes zullen de volgende winterslaap nog samen met hun moeder doen. Hierna zijn ze op zichzelf aangewezen. Mannetjesberen worden door de moeder weggejaagd om inteelt te voorkomen. De vrouwtjesberen worden in de omgeving geaccepteerd, maar ze blijven niet bij elkaar. Beren leven bijna altijd alleen.
Het hol van een beer voor de winterslaap bestaat vaak uit holle boom, of bevindt zich onder een boom. Beren leven trouwens bijna nooit in grotten. Om te kunnen overwinteren, eten ze in de zomer bijna 23 uur per dag. Ze eten vooral bessen. De hartslag van een beer maakt normaal gesproken zo’n 40 tot 70 slagen per minuut. Tijdens de winterslaap gaat dit terug naar slechts 8-12 slagen per minuut. De temperatuur van de beer zakt slechts 3 tot 7 graden. Beren zijn ultieme overwinteraars!
Beren op Whistler Mountain
We rijden weer verder en komen uiteindelijk – lager – uit op Whistler Mountain. Langzaam rijden we langs het parcours van de mountainbikes en de skiliften. Deze staan nog stil, omdat ze pas om 10 uur open gaan. Kathy stopt op een heuvel en stapt uit de auto. We volgen haar en lopen een stukje naar beneden. Al snel ziet ze onder aan de berg een grote bruine beer. Het is Browny. Een moeder met 1 jong. Volgens Kathy is het jong in de buurt, maar die zien we niet.
Ook deze beer bekijken we van een grote afstand. Het is trouwens behoorlijk koud, maar de beer en het uitzicht op de bergen om ons heen is adembenemend. We stappen weer in de auto en rijden nog een stuk verder.
Dan zien we een donkerbruine beer halverwege een heuvel door het gras struinen. Naast deze beer zien we op een gegeven moment een kleine beer in de boom klimmen. Niet te ver van haar moeder vandaan. Jammer dat de afstand zo groot is.
We bekijken het tafereel een aantal minuten en moeten dan weer terug. De tijd is om. De score van vandaag, ofwel onze bear count: 4 grote beren en 1 kleintje. Hierna zet Kathy zet ons af bij de parkeerplaats. Wat een mooie ervaring.
Ben je in Whistler dan is deze bear viewing tour ($190 CAN per persoon) zeker de moeite waard. In deze periode (juni) heb je veel kans om beren te zien. Als het warmer wordt, trekken de beren de bossen in. Volgens Kathy worden de meeste beren gezien tijdens de tour aan het einde van de middag.
Ontbijt bij Southside Diner
Het is inmiddels over 9. Onze magen rommelen. We stellen de TomTom in op een echte diner die Leonoor zorgvuldig heeft uitgezocht: Southside Diner aan de 2102 Lake Placid Rd
Creekside. Hier gaan we ontbijten. Het ligt net buiten het centrum van Whistler. Na ongeveer 5 minuten rijden komen we er aan.
Als we binnenstappen, lijken we in een Amerikaanse Tv-serie te zijn beland. Een diner zoals je verwacht. Als je in Canada een restaurant binnenkomt, moet je trouwens nooit zelf een plekje zoeken. Wacht tot de serveerster / serveerder je ophaalt en je een plaatsje wijst.
We bestellen allebei een pancake met bosbessen en marple syrup (siroop). Heerlijk en niet te vet. Dit willen we elke dag wel!
Tijd om afscheid te nemen van Whistler. Eigenlijk willen we dat helemaal niet. Wat een fantastische plaats is dit. Ben je in de buurt, bezoek deze plaats dan. Ervaar het gevoel en laat je verrassen!
Vancouver
We rijden in ruim 2 uur naar Vancouver. De weg heet de Sea-to-Sky Hwy en is natuurlijk weer grandioos. Een groot deel van de weg loopt langs open water, dat door lijkt te lopen naar de zee.
Uiteindelijk wordt het drukker en arriveren we in Vancouver. We rijden direct naar de camping en checken in. Het park heet Burnaby Cariboo RV Park. Deze camping is volledig toegespitst op RV’s. Er is zelfs een wasstraat voor RV’s. Het is de duurste camping die we bezoeken: zo’n CAN 60 per nacht. De plaatjes zijn klein en we staan dicht op elkaar. Toch is er voldoende privacy door de hegjes tussen de plaatsen.
Omdat we vroeg zijn kunnen we nog van alles doen. We besluiten naar winkelcentrum Lougheed Town Centre te gaan. Dit is zo’n 2,5 km lopen.
We moeten even wennen om weer in de stad te zijn. Niet alle gebouwen zijn hier even mooi. Na ongeveer 20 minuten komen we er aan. Het is deze keer een echt winkelcentrum. Groot, maar ongezellig. We kijken wat rond en besluiten wat te eten. Ook dit is natuurlijk efficiënt geregeld middels een food corner. Een blok met meer dan 12 verschillende soorten restaurants: van KFC, tot een Griek, Thais, Japans en Mexicaans. Overwegend fast food. We maken een keuze en bestellen een bruin broodje met honing kip. Die blijkt verassend lekker te zijn. Hierna drinken we een kop koffie bij Starbucks. Ook bestellen we een smoothie met gezonde ingrediënten bij Jugo Juice. Vier je ook je laatste avond op deze camping? Dan is dit winkelcentrum een goede optie als je geen zin hebt om te koken.
Tot slot scoren we nog wat mooie aanbiedingen bij een kledingwinkel en lopen moe, maar voldaan terug. Aan het einde van de middag kookt Leonoor ons laatste avondmaaltijd in Canada: kip met pasta en verschillende geroerbakte groenten. Een smakelijke maaltijd waarmee we meteen onze voorraad opmaken. Hierdoor hoeven we geen eten weg te gooien.
Ter voorbereiding pakken we alvast alle kleren en spullen in en wegen het geheel. Omdat onze koffers nog bij Fraserway RV staan, kunnen we het morgen in een keer overhevelen. Hierna schrijf ik dit verslag, waarna we moe maar voldaan onder de wol kruipen.
Lees ook onze review van Burnaby Cariboo RV Park in Vancouver
Reisdag: 17
Datum: 17 juni 2014
Beginpunt: Riverside Resort – RV & Campground in Whistler
Eindpunt: Burnaby Cariboo RV Park in Vancouver
Afstand: 141 km
Aantal beren gezien: 5
Over rogier